ترجمه: امین قضایی و بیتا صمیمی زاد

از مقدمه ی کتاب

انقلاب طبقه ی کارگر فرانسه به ناگهان جهان سرمایه داری را به لرزه در آورد. این شورش جو اجتماعی و سیاسی را متحول ساخت ، درست همانگونه که نخست وزیر پُمپیدودر ۲۲ می به مجلس ملی پیش بینی کرده بود: «هیچ چیز برای همیشه یکسان باقی نمی ماند».

جرقه را فعالیت های مبارزاتی ِ دانشجویان انقلابی ( تروتسکیست ها ، مایوییست ها و آنارشیست ها ) زد و باد ِ بیرحمی ِ پلیس آن را شعله ور ساخت ، شعله های شورش به طبقه ی کارگر سرایت کرده و تمامیمحرومیت فروخورده ی استثمارشدگان و ستمدیدگان به یکباره منفجر شد.

خیل عظیم طبقه ی کارگر ، کشور را به حالت تعطیل درآورد. آنها تمامی صنایع را از چنگ طبقه ی درمانده ی سرمایه دار به تصرف ِ خویش درآوردند ؛ در همه جاپرچمسرخ سوسیالیسم را برافراشتند. دولت ، فلج و بی قدرت به نظر می رسید.

دختران آوازه خوان و رانندگان تاکسی ، بازیکنان فوتبال و کارمندان بانک ، همه و همه ، در اعتصاب عمومی و اشغال محل های کار خود شرکت کردند.خبرنگاران و کسانی که در تلویزیون کار می کردند از دروغ گفتن اجتناب ورزیدند و چاپگران ، جرایدِ کارفرمایان خود را سانسور کردند.دانش آموزانی که توسط معلمانشان به هم پیوسته بودند ، مدارس را تسخیر کردند.

اعتصاببا یک « انقلاب فرهنگی » به معنای واقعی کلمه همراه بود. مرکزیت این انقلاب برعهده ی دانشجویان سوربن بود اما به همه جا گسترشیافت.بار دیگر، به مانند دیگر لحظات انقلابی درتاریخ ، پتانسیل خلاق و وسیع انسانهای خودآگاه ، خود را نشان داد [….]